Grananz Mousavi

Issue #
5
September 7, 2014

فرودگاه /Airport

كیفم را بگردید چه فایده ؟
ته جیبم آهی پنهان است كه مدام شنیده : ایست !
ولم كنید !
اصلاً با بوته ی تمشك می خوابم و از رو نمی روم
چرا همیشه زنی را نشانه می گیرید
كه دل از دیوار می كند
قلبی به پیراهنش سنجاق می كند؟
در چمدانم چیزی نیست
جز گیسوانی كه گناهی نكرده اند
ولم كنید!
خواب دیده ام این دل را از خدا بلندكرده ام كه به فردا نمی رسم
خواب دیده ام آن جا كه می روم
كفش هایم به جمعه می چسبد
نكند تمام زمین خدا سرطان خون دارد ؟
قاصدكی را فال می گیرم و رها می كنم به ماه :
برگرد جمعه ی روزهای بچگی
برگرد با همان پسرك كه بادبادك روییده بود از دستش
و من با تمام ده انگشتی كه بلد بودم
عاشقش بودم
چرا همیشه زنی را نشانه می گیرید
كه قلبی به پیراهنش سنجاق كرده است ؟
این جا همیشه پرواز معطل است
در تیر و كمان كوچه های جنگ
یا دامن گلدار تناب رخت
به هر حال شب پره ها پیر می شوند
دست كم عكس كودكی ام را پس بدهید !
غریب تر از بادبادكی كه در گنجه ماند
مهر می خورم و دلم برای خانه تنگ می شود
آنتن آسمان را نشانه می رود اما
بربند رخت پیراهنم خدا را بغل گرفته است

Search my bag.
             What use is it anyway?
Deep in my pocket hides a sigh all too familiar with:
Halt!

Leave me alone!
                 As a matter of fact, I’ll sleep with the raspberry bush and won’t be faced down!
Why do you always target a woman
who abandons her walls,
                                pins a heart to her shirt.
There’s nothing in my suitcase
except innocent hair.
                                           Leave me alone!

I dreamed I’ve stolen this heart from God, that I won’t reach tomorrow.
I dreamed the place to which I’m going
my shoes would stick to Friday.
What if all of God’s land has Leukemia?

I’ll tell my fortune with a dandelion, release its pedals to the moon:
come back Fridays of my childhood,
come back to me with that same boy
                                          whose hands sprouted kites
and I, with all the ten fingers with which I could count,
                                            fell for him.
Why do you always target a women
who has pinned a heart to her shirt?

Here the flights are always delayed.
In the bows and arrows of war’s streets,
                                          or in the muddied bellies of slack clothes-lines,
The bats will eventually grow old.
At least give back my childhood photo.

Lonelier than an abandoned kite in the closet,
I am finally stamped, and I miss home.
The antenna shoots for the sky but
my dress on the clothes-line embraces God.



Translated from Persian by Sholeh Wolpé
Acknowledgement: The Forbidden—Poems From Iran and Its Exiles, edited by Sholeh Wolpé
(Michigan State University, 2012) Winner of Midwest Book Award

<previous
next>
There is no previous item
Go back to Top Menu
There is no next item
Go back to Top Menu