Eshtë stina, kur morrat u ngjiten pemëve
Me shpejtësi maramendëse,
deri në majë, atje ku zogjtë i luten qiellit.
Eshtë stina, ku të cudit prania e tyre kudo.
Ambicia për të qënë të pare,
Jo, më të mirë.
Eshtë stina, që nuk i ngjan stinës për ndryshim,
Por një stine të re për mashtrim.
Ku liria meret nëpër këmbë.
Si perde hekuri varet një pamundësi,
Pamundësi për t’i zhdukur parazitët nga rrënjët.
Ujrat e një lumi në Kanada,
U kthyen në ngjyrë jeshile
Këtë nuk e ndryshuan reflekset e pyjeve
Por tjetërsimi.
Morrat po tjetërsohen gjithashtu,
po vetshpallen se u ngjajnë zogjve,
Po kërkojnë krahë, dritën të zënë rezikojnë.
Oh c’fare stine!
Ku liria meret nëpër këmbë morrash.
Kanë dëgjuar morrat se nëpër botë endet një Shën Valentin
Që dashurinë e mban të patjetërsuar
Morrat duan të këndojnë serenatën e dashurisë
Duke marë nëpër këmbë të shkelur lirinë e amëshuar.
It’s the season when lice race up the oak bark
at dizzying speeds
all the way to the top where birds worship the skies.
It’s the season where everywhere their presence stuns.
The ambition to be first,
no, to be the best.
It’s the season that doesn’t resemble the promised season of change
but a whole different one, of deception.
When freedom is trampled on.
Like an iron curtain an impossibility hangs,
the impossibility to wipe out nits before they hatch.
A river in Canada
recently turned green.
Not a result of the reflection of the trees
but of transformation.
Lice, too, are transforming,
self-proclaiming that they resemble birds,
seeking wings, threatening to cover the sun.
What a season!
And now they’ve heard of a St. Valentine roaming the world
who keeps love stable.
Lice want to learn a love seranade
as they run over undying freedom.
Translated from the Albanian by Ani Gjika