Kam pritur në stacione trenash e vetmuar,
herë duke u shtyrë me të pa njohur, për të zënë një vend.
Pas ankthit të fishkellimës së nisjes që cponte qiellin.
Pejsazhet fluturonin me shpejtësi para syve të mij.
Vec ritmit të vagonave, që deri ne zbritje më shoqëronte.
Kam pritur trenin tim me barkun tek goja!
Fytyrën e rihte shiu i ftohtë i padurimit: Kur do të clodhej foshnja ime?
Kur nga trena mallrash bllokohej e gjithë platforma,
Treni im vonohej. Rënduar nga ngarkesat dihatja,
për të dalë në udhën e madhe, shtepia ime humbiste larg.
Zvarrë-zvarrë, me barkun tek goja, poshtë trena mallrash,
me ankthin e lëvizjes së tyre nga casti në cast, deri sa këmba prekte asfaltin.
Treni im ngarkohej me përshendetje buzëgaz fëmijësh,
që shkonin e vinin në shkollën e fshatit.
Një fetë bukë misri me sheqer e ujë në duart kallkan nga i ftohti i dimrit.
Me cantat prej lecke të librave nën sqetull,
grisur qosheve, si të ngrëna miu,
ku lapsat dhe gomat binin udhëve të tyre si shënja kthimi.
Treni im ngarkuar me punën shumëvjecare,
të përditshmen në ditarin e madh të llogarisë.
Miliona lekë shpenzime regjistruar për bunkerë,
me urdhër nga shefi i ndërtimeve, urdhërues të tjerë të lartë në detyrë.
Urdhëra mbi urdhëra, i fundit nga komandanti i rreptë,
Punën e fillonte i dehur cdo mëngjes.
Në stacione trenash e vetmuar kam pritur,
me barkun tek goja trenin tim.
Natyra e përkryer para meje, kalonte me shpejtësi
Duke më mbajtur në hutim të plotë.
Treni im, pas fishkëllimës së lokomotivës, që lajmëronte mbritjen,
zhurmat dhe një ritëm mbi shina i vagonave,
rininë më rrëmbente tmerrësisht pa e kuptuar.
I have waited at train stations, alone,
at times pushing, among strangers, to find a seat.
After the alarming whistle pierced the heavens
countless scenes flew before my eyes.
That rhythm of train wheels would follow me until I’d get off.
I’ve waited for my train with my belly round, up to my mouth.
My face beaten by the cold rain of impatience: When would my baby rest?
When the platform was blocked by freight trains,
my train was late. Heavy on my feet, I’d sigh
wanting to go back to the street, my home already vanished.
On hands and feet I’d crawl, my belly to my mouth, under freight trains
anxious of the smallest move until my foot touched asphalt.
My train was full of smiling children
riding to school.
A slice of corn bread sprinkled with sugar and water
in their icy cold hands.
Under armpits, their textbooks in bags of cloth
torn at the corners, as if chewed up by mice
from where pencils and erasers dropped marking their journey of return.
My train heavy with long years of labor
and the long daily journal of accounts.
Millions spent on building bunkers
ordered from the head of construction.
Orders on top of other orders, the last one from the stern commander
who came to work drunk every morning.
At train stations, alone, I’ve waited
with my belly to my mouth, for my train.
The pristine landscape before me would fly past
keeping me spellbound, hypnotized.
My train — through the locomotive’s whistle that signaled an arrival,
the noise and rhythm of train wheels on rails —
went on snatching my youth completely, seamlessly.
Translated from the Albanian by Ani Gjika
Original in Albanian by Julia Gjika
First appeared in Illyria: The Albanian-American Newspaper, May 11, 2013