„Нешто ме тера
да измислувам, да увеличувам
да премолчувам, да додавам
да разместувам, да менувам
а, ме копка копитото
на умирањето
и не кријам дека
ми се разлеваат
и сега, поривите
ту на лево, ту на десно
вон лежиштето
како добро изгмечено тесто
како клацкано шампањско
саноќ чекам да ми се јави
меѓу редови, гласот на Бога
да не гo изумам сонот
пред да го запомнам
сеќавањето ми се преполнило
збувнало, прекипело
вулкан не му е рамен
огнена стихија тече
’Царство давам за добра песна’
и од утехата се откажувам
сè додека ми суфлира
стих по стих, стихови
Oној онаму Oтаде
од Вишновата градина.“
What forces me
to invent
hush
add
relocate
alter?
Death’s hoof
jolts me,
makes me spill
even now, I cannot
hide it, my urges
out of their bed
rising like well-kneaded dough
like well-shaken champagne
Every night I wait
to hear God’s voice between the lines
and remember
My memory is bulked
flowing over the brim
surging lava
I’d give a kingdom for a good poem
I don’t need consolation
so long as the Prompter is giving me
the verses, line by line.
Translated from Macedonian by Igor Popovski, and transcreated by Veronica Golos & Catherine Strisik